උකුසන් සැරුව නිල් ඉගලා ගුවන තුළ
දවසක දුටිමි හිමවන් කිරි කොකුන් කැළ
සුබ නිමිතක් දෝ සිතුනද ඵකල
මසෙකින් අපට ලැබුනා සුදු කොක් අපල
උස තල් ගසේ අතු මද පවනේ සැලුනා
හේනේ වගා දරු වියෙවින් තැවුනා
නැතිය වැහි වලා මිහිකත තෙමනා
තේක්ක ගහේ කොල රතු වි වැටුනා
පාසැලෙ කවුළු වැදුනා දඞි බිඩි ගාලා
නිසසල ඩෙස් බංකු ඇත ධුවිලි පිරිලා
ඉද හිට වහලෙ ටකරන් ටික මොර ගහලා
‘‘අපි ඉගලා“ යයි කීවා උඩ පැනලා
වට්ටි පෙට්ටි පටවා සුදු භරක් පිට
ෆුලානිලා ගියෙ නය්ගර් ගග දෙසට
දුක හිතිලා අලි තණ ගස් වලට
කහ වතකින් නැමී වැලපුනි දුක් නදට
පිපී පර විය බෝ විටියා ලන්දේ
නිරුවත් ගසක් රතු පැහැ මල් දම් ඇන්දේ
මැඩියන් රැහැසියන් නවතා ඇත සද්දේ
සුදු මල් පපී මතකය එලුවා බැද්දේ
ගිනි ගුලියක් විලස හිරු බැස ගියෙ හතට
තණ චිතකය ගිනි ගෙන දැවුනා යසට
බුර බරා නගින විහිදුනි දස අතට
ගම තොට වැසී ගියෙ පිට උන කලු දුමට
මිතුරු අවතාර දුක් මුසු ගීයක් ගැයුවා
අදුරු රැය සමග ගිනි දැල් තරගෙට නැටුවා
සසිරු ගම භස්ම ගොඩකට යට කෙරුවා
ලහිරු දුම්දමන කලු කොට අතරින් බැලුවා
සිහින් තොලැති කිරි කෙලි දැන් නොඑතී
උඩ නිරුවත් කලු පැංචිගෙ දොඩම් නැතී
කිරි කජු හා අම්මල් පමණක් ගසේ ඇතී
නැත නොකියා හොදි දවටා අල ගිලිතී
තොල පැලිලා මිරිස් රස බැලිය නොහේ
පය පැලිලා බිම අඩි තැබිය නොහේ
ධූවිලි නිසා හුස්ම කටක් ගැනිය නොහේ
දිය හිදිලා පෙර පවකට දුරුතු මහේ
අලුයම අවදි වෙය් සීතලෙ ගැහි ගැහී
අවටින් පෙනේ මිටි කදු මී දුමෙ න් වැහී
සුලගෙකි හෝ ගාන වැලි මැටි සමග පැහී
බෑ ඉවසන්න හමටාන් කාලයයි මෙහී
