පිළි රෑ සදනා වීදියෙ කැඩපත් මිනිස් වර්ගයා බේද කරයි. එන්න සොදුරිය පාරෙන් ඉවතට මා ගේ නිවහල් කූටිය අැතුලටසැනසිලි සුවයකි, එහි තුළ අැත්තේ රැකචරනෙකි අැත්තේ අප හට අන් කිසිචෙකු නැති කම. මැසිවිලි බස් දෙඩීමට ඔබ පමනකි මා දෙනෙත ගැටෙන්නේ මගේ කලුවන් දෙනෙතෙහි පැතිරෙයි අළු පැහැ නෙත් යුග ඹබගේ. ඉටි සිළුුවෙන් බිත්තිය මතු පිට තද ඡායා දෙකක් සදයි පෑහෙයි දෙරුවන් එකිනෙක මා අැති විට ඔබ පසෙකින් නිමය කටයුතු, එලියක් නැත දැන් ඹබත ගැටෙයි මා සුරතේ සැලෙයි එක ලෙස දෙහදක් ගොතයි සිතාරය, අසහාය රාවයක්

Come away my love, from streets where mankind eyes divide. And show windows reflect our difference. In the shelter of my faithful room rest. There, safe from opinions being behind Myself, I can see only you: And in my dark eyes your grey Will dissolve. The candle light shows Two dark shadows on the wall Which merge unto one as I close beside you. When at last the lights are out And I feel your hand in mine Two human breaths join in one. And the piano weaves Its unchallengedharmony.

.

.